Κάθε μικρή ή μεγάλη αγωνία της ημέρας μας δημιουργεί ένα ανάλογο άγχος. Μια κατάσταση τόσο αφύσικη για τον οργανισμό μας που κυριολεκτικά μας σκοτώνει.

Έχουμε βεβαίως τόσο πολύ εξοικειωθεί με τη διαδικασία παραγωγής stress στη ζωή μας που φτάσαμε στο άλλο άκρο, ημέρα ή ώρα δίχως άγχος να μας γεμίζει και με ενοχές.

Τραγικό δεν είναι;
Να νιώθεις πως κάτι κάνεις λάθος ακριβώς επειδή δεν αγχώνεσαι, αλλά δεν δοφονεις τον οργανισμό σου.

Πώς ξεκίνησε αυτό το “μεταφραστικό” λάθος; κυρίως από την ενδογενή και ενυπάρχουσα ροπή μας προς το κουτσομπολιό της κατάστασης του άλλου.

Αν εγώ για παράδειγμα όταν έδωσα πανελλαδικές, βίωνα διατροφικές διαταραχές (βουλιμία ή ανορεξία), διαταραχές ύπνου, είχα νεύρα και οι καυγάδες ήταν σχεδόν σε καθημερινή βάση, μαζί με τεράστιες ποσότητες stress πριν από κάθε 3ωρο διαγώνισμα, έχω καταγεγραμμένα και διασυνδεμένο ένα μοτίβο συμπεριφοράς, συσχετισμένο με τη διαδικασία των πανελλαδικών.

Οποία ή όποιον βλέπω να αποκλίνει από το δικό μου μέτρο σύγκρισης τον κατατάσσω είτε στους πολύ αγχωμένους είτε στους τουρίστες που πετάνε αετό.

Εκφράζω μια υποκειμενική κρίση. Άρα όταν μαζευόμαστε τρεις, δεκατρείς ή χίλιοι δεκατρείς με το ίδιο ή παρόμοιο μοτίβο συμπεριφοράς στις πανελλαδικές γινόμαστε ομάδα, η δε κοινή μας εμπειρία νόμος της ζωής.

Όταν λοιπόν βρεθεί ένας που θα περάσει μέσα από τη διαδικασία αυτή δίχως άγχος, τουρίστας που πετάει αετό για τη δική μας ομάδα, αλλά καταφέρει να πετύχει την εισαγωγή του στην πρώτη σχολή της επιλογής του, η δική μας ομάδα αδυνατεί να κατανοήσει την περίπτωση. Καταγράφεται ως εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Πρώτος στόχος λοιπόν είναι να εγκαταστησουμε έναν πύργο ελέγχου που θα μετράει το άγχος. Τις αιτίες που το προκαλούν και τις αφορμές που το πυροδοτούν.

Το ελέγχουμε προληπτικά πριν και κατά τη διάρκεια κάθε προσπάθειας που απαιτεί μεγάλο χρονικό διάστημα προσπάθειας.

Εσείς τι λέτε; Ποια η δική σας εμπειρία;